Het hoofdmelodietje van Brouillards aan het begin, dat herhaaldelijk terugkomt, wordt in drieklanken met de linkerhand op de witte toetsen gespeeld. Het heeft de eenvoud van een kinderliedje. De rechterhand speelt in dezelfde ligging een kwintolenfiguur op de zwarte toetsen, wat de melodie als het ware versluiert. 

In de boeken over Debussy's muziek vinden we weinig informatie over deze prelude. Zo geeft de Durand-uitgave van de complete werken van Debussy (2007) als bron van de titel Brouillards aan: onbekend. Bij E. Robert Schmitz die in zijn boek The Piano Works of Claude Debussy (Dover-editie, 1966) graag eigen associaties bij de muziek beschrijft, lezen we dat het in deze prelude gaat om de fantasie van een kind die door het raam naar de mist kijkt. Je zou ook kunnen stellen dat de muziek door de nevel van de herinnering een tafereel uit de vroege jeugd tracht op te roepen. Of iets dergelijks. 

Het is - zoals eerder  in de inleiding van deze site aangegeven - echter niet juist om de betekenis van de titel vast te willen leggen omdat dit in strijd is met de intentie van de componist. Debussy plaatste niet voor niets de titel van elke prelude aan het slot van het stuk tussen haakjes. Zoals - in dit geval - wanneer de laatste klanken van de prelude weggestorven zijn: (...Brouillards). Hiermee lijkt hij een letterlijke, pasklare betekenis van 'nevels' te willen vermijden ten gunste van persoonlijke en poëtische associaties van uitvoerders en luisteraars.

Bronnen