De slotprelude verwijst niet alleen naar het vuurwerk dat de Fransen jaarlijks op 14 juli - de nationale feestdag waarop de Franse Revolutie wordt herdacht - afsteken. Ook in muzikaal en pianistisch opzicht is er sprake van vuurwerk. Volgens Debussy-specialist Paul Roberts zou de componist een schilderij van James MacNeill Whistler in gedachten hebben gehad: Nocturne in black and gold: the falling rocket. Een technisch virtuoos en indrukwekkend doek. In elk geval is bekend dat schilders die gewaagde standpunten durfden in te nemen Debussy vaak meer inspireerden dan de muziek van zijn collega-componisten. Wat opvalt is het spectaculaire en gedurfde élan. De muziek spettert alle kanten op. Tegen het einde wordt een climax opgebouwd  die uitmondt in een dubbelgissando (van zwarte en witte toetsen tegelijk) dat praktisch het hele klavier in beslag neemt. Als het feest voorbij is klinken nog flarden van de Marseillaise door de nacht.